हा लेख मूळतः मध्ये प्रकाशित झाला होता टाइम मॅगझिन.

केरी गिलम यांनी

ड्वेन hंथोनी ली जॉन्सन नेहमीच लीच्या मागे गेला. त्यांनी 42 वर्षे एक सामान्य जीवन जगले, आणि जेव्हा त्याला 2014 मध्ये टर्मिनल कॅन्सर झाल्याचे निदान झाले तेव्हा त्याचा नाश झाला. आता 46 वर्षांचा तो पुढे जात असलेल्या आजाराशी झगडत असताना, जॉनसनला अचानक प्रसिद्ध व्यक्ती म्हणून ओळखले गेले जे जगातील सर्वात शक्तिशाली आणि एकावर ऐतिहासिक विजय आहे. वादग्रस्त कॉर्पोरेशन - मोन्सॅन्टो कॉ.

जॉन्सनने मॉन्सॅंटोवर असा आरोप केला की, त्याने कंपनीच्या औषधी वनस्पतींनी भिजल्यानंतर नॉन-हॉजकिन लिम्फोमाचा घातक प्रकार विकसित केला होता, ज्यामुळे त्याने शाळेच्या मैदानातील नोकराच्या नोकरीचा भाग म्हणून फवारणी केली. ऑगस्ट 2018 मध्ये, सॅन फ्रान्सिस्कोमधील एका जूरीने एकमताने असे आढळले की मॉन्सेन्टो त्याच्या लोकप्रिय राउंडअप हर्बिसाईड आणि संबंधित उत्पादनांच्या कार्सिनोजेनिक धोक्‍यांविषयी चेतावणी देण्यात अयशस्वी ठरला होता, जॉनसन नियमितपणे फवारणी करीत होता. इतर हजारो कॅन्सर पीडित देखील मोन्सॅन्टोवर खटला भरत आहेत आणि कोर्टात त्यांच्या स्वतःच्या दिवसाची वाट पाहत आहेत, परंतु जॉन्सन यांनी कंपनीला सर्वप्रथम खटल्यात नेले. ज्यूरी यांनी जॉनसनला २aw million दशलक्ष डॉलर्सचा बक्षीस दिला. एका न्यायाधीशांनी ऑक्टोबरला २२. million दशलक्ष डॉलर्स इतका घसरण केला. खटल्यात उघड झालेला पुरावा म्हणजे “मॉन्टो राइटिंग” वैज्ञानिक कागदपत्रांची चर्चा ज्याने त्यातील उत्पादनांची व योजनांची सुरक्षितता निश्चित केली. संभाव्य मानवी कार्सिनोजेन म्हणून ग्लायफोसेट नावाचे एक रासायनिक राउंडअप मुख्य घटक घोषित करणार्‍या आंतरराष्ट्रीय एजन्सीला बदनाम करणे.

मोन्सॅंटो, आता बायर एजीची एक युनिट आहे, असे सांगते की त्याच्या उत्पादनांमध्ये कर्करोग होत नाही. 20 नोव्हेंबर रोजी कंपनीने पुढे अपील केले आणि जॉन्सनचा कमी केलेला पुरस्कार आणि ट्रायल कोर्टाच्या न्यायाधीशांनी नवीन खटल्यासाठी मोन्सँटोची विनंती मंजूर करण्यास नकार दर्शविला. परंतु सुरुवातीच्या निर्णयामुळे आधीपासूनच जॉन्सनचे आयुष्य अगदी वेगळ्या मार्गावर गेले आणि यामुळे आंतरराष्ट्रीय पातळीवर त्यांचे लक्ष वेधले गेले आणि हृदय दुखावले. तो टायमेशी त्याच्या खटल्याच्या परिणामाविषयी बोलला.

मी आजारी पडण्यापूर्वी आयुष्य खूप चांगले होते माझी चांगली नोकरी होती. आम्ही हे छान घर भाड्याने घेत होतो; आम्हाला काही मित्रांद्वारे ते सापडले. हे जवळजवळ पूर्वसूचना होते म्हणून आम्ही ते एका चांगल्या किंमतीवर भाड्याने देऊ शकलो. तीन बेडरूम आणि एक चांगला मोठा अंगण. माझ्याकडे कार नव्हती म्हणून माझी पत्नी अरसेली मला कामावर सोडून जात होती किंवा मी माझ्या बाईक बस स्टॉपवर चालवत बसला कामावर घेऊन जात असे. शालेय जिल्ह्यातील माझे नोकरीचे शीर्षक एकात्मिक कीटक व्यवस्थापक, आयपीएम होते. मी सर्व काही केले - पकडलेले स्कंक, उंदीर आणि रॅककॉन्स, भिंतींवर ठिपके असलेले छिद्र, सिंचनाच्या प्रश्नांवर कार्य केले. आणि मी कीटकनाशके, “रस” फवारली. मुलांना शाळेत जाण्यापूर्वी आमच्याकडे फवारणीसाठी वेळ मिळाला होता याची खात्री करण्यासाठी मला उन्हात काम करावे लागले. माझ्याबरोबर काम केलेल्या मुलांपैकी एकाला संरक्षणात्मक पोशाख घालायचा नव्हता परंतु मी त्याला सांगितले की आपण ते केले आहे. आपण या सामग्रीत सावधगिरी बाळगली आहे. ठराविक दिवशी मी कच्च्या कीटकनाशकाच्या द्रव्याने माझे लहान पात्र भरुन मग ते माझ्या ट्रकच्या मागील बाजूस ठेवले आणि मग अंगण सोडण्यापूर्वी भार कमी केले. मी हे सर्व एका टँकमध्ये मिसळले होते आणि ते माझ्या ट्रकच्या मागील बाजूस घेऊन नंतर फवारणीसाठी निघालो. मला रसायने वापरणे आवडत नाही पण मला ते जॉब आवडले. मी अजूनही तिथे असते तर मी आता वर्षाला $ 80,000 कमवत होतो.

अपघाताच्या त्या दिवशी, ज्या दिवशी फवारणीचा तुकडा फुटला आणि मी रसात भिजला, त्यादिवशी मला तितकासा विचार झाला नाही. मी जितके शक्य असेल तितके सिंकमध्ये धुतले आणि माझे कपडे बदलले. नंतर मी घरी गेलो आणि चांगला शॉवर घेतला पण मला वाटले नाही, "अरे देवा, मी या सामग्रीतून मरणार आहे." मग मला थोडा पुरळ उठला. मग ते अधिकाधिक वाईट होत गेले. एका क्षणी माझ्या चेह ,्यावर, ओठांवर, सर्व हात आणि पायांवर मला घाव होते.

जेव्हा मी प्रथम डॉक्टरला पाहिले तेव्हा तो पूर्णपणे गोंधळून गेला होता आणि मला माहित नव्हते की माझ्या त्वचेवर काय चालले आहे. त्याने मला गुडघ्यावर जखमेची बायोप्सी करणारे त्वचारोग तज्ज्ञांना भेटायला पाठवले. त्यांनी मला यूसीएसएफ (युनिव्हर्सिटी ऑफ कॅलिफोर्निया सॅन फ्रान्सिस्को) आणि नंतर स्टॅनफोर्ड येथे पाठविले. डॉक्टरांचा एक समूह आला आणि त्याने मला तपासणी केली. मग एक दिवस मला फोन आला. त्यांनी मला सांगितले की ही निकड आहे, मला माझ्या परीक्षेच्या निकालावर चर्चा करायला यावे. जेव्हा डॉक्टरांनी मला कर्करोग असल्याचे सांगितले तेव्हा माझी पत्नी तिथेच बसली होती. ती रडू लागली. मी लगेचच घेतला नाही. मला वाटत नाही की मी अद्याप ते आत घेतले आहे.

लोकांना ते म्हणायचे आहे की तो जॉन्सन विरुद्ध मोन्सँटो आहे. मी कंपनीबद्दल बोलावे अशी त्यांची इच्छा आहे. मला ते करायचे नाही. मला कंपनीचे नाव सांगायचे देखील नाही. मी फक्त 'मोठी कंपनी' म्हणतो. मला निंदनीय होऊ इच्छित नाही. मला क्षमायाचना हवी आहे असे अहवाल मी पाहिले आहेत पण ते सत्य नाही. मी अशी व्यक्ती नाही ज्याला क्षमा मागण्याने मला बरे वाटेल - यामुळे माझा कर्करोग बरा होणार नाही. हे माझ्याबद्दल आणि त्या मोठ्या कंपनीबद्दल नाही. लोकांना ही सामग्री माहित असणे, त्यांच्याकडून कोणत्या गोष्टी उघडकीस आणल्या जात आहेत हे जाणून घेणे महत्वाचे आहे. लोकांकडे माहिती असल्यास ते निवडू शकतात, त्यांना माहिती दिली जाऊ शकते आणि स्वतःचे संरक्षण करू शकता. मी कॅलिफोर्निया खाडी क्षेत्रातील वाल्लेजो नावाच्या छोट्या गावातून फक्त एक नियमित माणूस आहे जो माझ्या अपयशी आरोग्याबद्दल सत्य शोधण्यासाठी घडला आणि मला उत्तर सापडले.

मी वेडा झालो नाही असे म्हणायचे नाही. न्यायालयात पुरावा समोर आल्याने बर्‍याच गोष्टींनी मला अस्वस्थ केले. जेव्हा मी आजारी पडलो तेव्हा मला उत्तरे मिळवण्याच्या प्रयत्नात असताना मोठ्या कंपनीला बोलविले होते आणि त्यावेळी ज्या स्त्रीशी मी फोनवर बोललो होतो ते खरोखर छान होते. परंतु आपण मला ईमेलमध्ये पाहिले की मला खरोखरच कोणतीही चिंता नव्हती. त्यांनी मला कधीही परत बोलावले नाही, यामुळे मला वेड लागले. मला वाटते की परत कॉल न करणे हेच मला कायदेशीर कारवाईचा पाठपुरावा करण्यास भाग पाडले. आणि मग जेव्हा मी कोर्टात होतो आणि विज्ञानाच्या भूतलेखनाविषयी ऐकले आणि आपण ईमेलमध्ये पाहिले की प्रत्येकजण फक्त स्क्रिप्टवर आहे; विज्ञान प्रत्येकाने वेगळे म्हटले तरीही ते सुरक्षिततेबद्दल स्क्रिप्टवर चिकटून राहण्याचा प्रत्येकजण प्रोग्राम करतात. [संपादकाची टीपः चाचणीच्या वेळी सादर केलेल्या अंतर्गत मोन्सॅन्टोच्या ईमेलवरून असे दिसून आले की जॉन्सनने नोव्हेंबर २०१ company मध्ये कंपनीला कॉल केला होता आणि त्याच्या दुर्घटनेच्या वेळी मॉन्सेन्टो हर्बिसाईडमध्ये “त्वचेला भिजवून” गेल्याने त्याच्या कर्करोगामुळे उद्भवण्याची चिंता व्यक्त केली होती. “तो उत्तरे शोधत आहे,” एका मोन्सॅटो उत्पाद समर्थन तज्ञाने कंपनीच्या वैद्यकीय विज्ञान आणि पोहोच कार्यकारी असे मोन्सॅंटो डॅन गोल्डस्टीन यांना लिहिले. “कथा मला अजिबात समजत नाही,” असे गोल्डस्टीनने उत्तर दिले आणि तो जॉन्सनला परत बोलावेल असे सांगितले. पण जॉन्सन म्हणाला की त्याला कधीही कॉल आला नाही आणि गोल्डस्टीनने साक्ष दिली की त्याने जॉन्सनला कॉल केला की नाही हे आठवत नाही.]

न्यायाधीशांनी तो निर्णय वाचला तेव्हा सारे जग पहात असल्याचे दिसत होते आणि मग त्यांनी चतुर्थांश अब्ज डॉलर्सची समझोता केली, म्हणजे २$ million दशलक्ष डॉलर्स. मला वाटते की मी ताबडतोब वेडसर होतो; मी तरुण बेलीफला अक्षरशः विचारले की तो माझ्याबरोबर कोर्टातून बाहेर येऊ शकेल का? कारण मला या गोष्टींकडे लक्ष दिले जाईल हे मला ठाऊक होते आणि मी कधीच लक्ष वेधून घेत नाही किंवा उत्साही नाही. आणि आता असं वाटतंय की हे माझ्या आयुष्यावर गेलं आहे. मला जगभरातील मीडिया मुलाखतींसाठी विनंत्या मिळतात आणि लोक मला त्यांच्या कार्यक्रमात येण्यास आणि बोलण्यास सांगतात आणि माझ्याकडे लोक मला सांगतात की त्यांनी चित्रपटातील सौदे घेण्यासाठी माझा “जीवन-अधिकार” खरेदी करायचा आहे. माझ्याकडे अनोळखी व्यक्तींनी फेसबुकवर अचानक माझा चांगला मित्र होण्याचा प्रयत्न केला आहे आणि मग अशा प्रकारचे वू-डू पुरोहित होते ज्यांना माझा नंबर मिळाला, फोन करून कॉल केला आणि नॉनस्टॉपला मजकूर पाठविला आणि वचन दिले की ती मला बरे करील. जेव्हा मी तिच्यापासून दूर गेलो तेव्हा ती म्हणाली की मी तिला माझ्या मृत्यूच्या पलंगावर लक्षात ठेवीन, अशी इच्छा होती की मी तिला मदत केली असती. तो वेडा आहे. माझी मुलं हे चांगल्या प्रकारे हाताळत आहेत परंतु त्याकडे लक्ष वेधले जात नाही - आम्ही एक लहान कुटुंब आहोत आणि आम्ही नुकतेच राष्ट्रीय पातळीवर ओळखले जाण्याचा प्रयत्न करीत आहोत.

कधीकधी मुलाखतींसाठी किंवा बोलण्याच्या कार्यक्रमांसाठी बर्‍याच कॉल आणि विनंत्यांसह हे खरोखरच जबरदस्त होते. परंतु, त्याच वेळी मी आता बर्‍याच वर्षांपासून सुरू असलेल्या संभाषणासाठी स्वत: ला मुख्य योगदानकर्ता म्हणून पाहत आहे, परंतु निकालापासून हे संभाषण खूपच जोरात आहे. मी प्रत्येक विनंतीकडे माझे लक्ष देण्याचा प्रयत्न करतो परंतु माझ्या आरोग्यामुळे आणि माझ्या मुलांची काळजी घेण्यात मला मदत करण्याचा प्रयत्न केला जात नाही. परंतु मी यास प्राधान्य देण्याचा प्रयत्न करीत आहे. या सर्व शाळा ग्लायफोसेट, प्रथम कॅलिफोर्निया आणि नंतर उर्वरित देशातील वापर थांबल्या पाहिजेत. ते माझे छोटेसे अभियान आहे. आणि जेवढे जबरदस्त आहे तितकेच, माझ्यापर्यंत पोहोचलेल्या बर्‍याच लोकांचे मला बरेच समर्थन आणि सकारात्मक ऊर्जा वाटते. मला जगभरातील लोकांचे प्रेम आणि समर्थन वाटले आहे आणि यामुळे मला ड्राइव्ह आणि जबाबदारीची संपूर्ण नवीन भावना प्राप्त झाली आहे. काही लोक छोट्या भेटवस्तू, ट्रिंकेट पाठवतात. ते मला त्यांच्या स्वतःच्या कर्करोगाबद्दल लिहितात. एका महिलेने तिच्या पतीविषयी आणि त्याचा मृत्यू कसा झाला याबद्दल लिहिले. मी म्हणेन की मला हजारो पत्रे मिळाली आहेत. हे मदत करते.

खूप लोक मला सांगा आता मला माझ्या आयुष्यात काय करायचे आहे? मला वाटत नाही की मी सुपरमॅन आहे. जेव्हा माझे डोके खाली येते तेव्हा आणि माझ्या कोपर माझ्या गुडघ्यावर टेकून स्वत: ला विचारत असतात तेव्हा मी त्या छोट्या क्षणांतून जातो मी काय करणार आहे? पण जर मी निरोगी होऊ शकलो, तर माझ्या डॉक्टरांच्या म्हणण्यानुसार वागू नका, ही एक टर्मिनल परिस्थिती आहे, जर मला उपचार मिळू शकतात आणि बरा करता येतो तर मी स्वत: चांगल्या गोष्टी करत असल्याचे पाहतो. मला पाया सुरू करायला आवडेल. आणि मला माझ्या संगीत आणि कलेसह आणखी काही करायचे आहे. मी तेल किंवा ryक्रेलिकने रंगवतो आणि मी काही कोळशाचे रेखाचित्र काढतो. मला लिहायला देखील आवडते; मी “माझे मत” आणि “द परफेक्ट फ्रंट” ही दोन पुस्तके स्वत: प्रकाशित केली आहेत.

काही लोकांना वाटते की मी एक श्रीमंत मनुष्य आहे, ते माझ्याशी असे बोलतात की जसे मला अगोदरच पैसे दिले गेले आहेत जे वास्तविकतेपासून दूर आहे. अपील हे माझ्या आयुर्मानापेक्षा चांगले गेले. आम्ही खरोखर साजरा करू शकत नाही किंवा योजना बनवू शकत नाही किंवा सुट्टीवर जाऊ शकत नाही कारण आपल्याकडे ते पैसे नाही. मला दरमहा आता सामाजिक सुरक्षा तपासणी येते. हे भाड्याच्या किंमतीदेखील पूर्ण करीत नाही. लोक मला मदत करण्याचा प्रयत्न करीत आहेत, परंतु मी मुळात मोडला आहे. आम्हाला कोट्यवधी डॉलर्स मिळू शकतात असा विचार करणे कधीकधी आश्चर्यकारक असते, परंतु आत्ता आम्हाला माहित आहे की आम्ही नाही. आम्ही भुताच्या पैशाचे आयुष्य जगत आहोत.

मला खात्री देखील नाही की श्रीमंत माणूस कसा व्हायचा हे मला माहित असेल. मला एक घर विकत घ्यायचे आहे, जे माझ्या मुलाच्या शाळांच्या जवळ काहीतरी आहे, त्यांना सुरक्षा देण्यासाठी काहीतरी आहे. परंतु अशा अनेक गोष्टी आहेत ज्या आपण खरेदी करू शकता. लोकांना मदत करण्याच्या प्रयत्नाव्यतिरिक्त आपण कोट्यावधी डॉलर्ससह बरेच काही करू शकता किंवा करावे लागेल असे मला वाटत नाही. २ judge million दशलक्ष डॉलर्स कमी करून judge$ दशलक्ष डॉलर्स कापून घेणारा न्यायाधीश म्हणून मी त्या $ २ 289 दशलक्ष डॉलर्सचा कधीही विचार केला नाही. कायदेशीर मर्यादा येतील याची मला जाणीव आहे आणि म्हणून मी कधीही माझा असा असा विचार केला नाही. मी माझ्या आयुष्यात कधी जूरी पुरस्कार पाहतो की नाही हे मला माहित नाही. आशा आहे की माझी मुलं तरी करतील.

मुख्यतः मला जे पाहिजे आहे तेच ते सर्व, या तिन्ही मुलांकडे असावे की त्यांच्याकडे सुरक्षित सुरक्षा घोंगडे आहे आणि ते जाणून घेत आहेत की ते काळजी घेत आहेत. मला त्यांना चांगला मार्ग दर्शवायचा आहे आणि त्यांना जीवनशैली द्यावी आहे ज्यामुळे ते सुशिक्षित होऊ शकतात, जीवन आणि संस्कृती आणि लोक समजू शकतात. मला आशा आहे की एक दिवस ते मागे वळून म्हणतील, "माझ्या वडिलांनी इतिहास रचला आणि स्वत: साठी आणि आमच्यासाठी उभे राहिले."

माझा चेमो थांबला आहे कारण मला या गोष्टीसाठी अधिक शस्त्रक्रिया करावी लागेल असे त्यांनी माझ्या हातावर बायोप्सी केले. वरवर पाहता, हे काही नवीन मेलेनोमा आहे. आणि मला वेदना होत आहे की मी माझ्या पायावर आणि हातावर “गरम डाग” म्हणतो, मनगट जळत आहे. कधीकधी मी त्यांना "बर्नर" म्हणतो. पण ते जे आहे तेच आहे. मी सर्व चमकदार आणि देखणा माणूस असायचो - आता मी सर्व गोंधळलो आहे. मला असे वाटते की आपण आजारी असल्यास आपण ते लपवू नये. जगाबरोबर सामायिक करा आणि कदाचित आपण एखाद्यास मदत करू शकता.

बरेच काही चालले आहे, परंतु माझ्यासाठी सर्वात महत्वाची गोष्ट म्हणजे माझी मुले. मला माझ्या मुलांचा अभिमान आहे. मी मरणार विचार करणे आवडत नाही. मी मरत असल्यासारखे वाटत असतानाही, मी स्वत: ला यातून हलवले. मला असे वाटते की आपण त्यात निदान, आजारपण देऊ शकत नाही कारण आपण खरोखर मरण पावला आहे. मृत्यूच्या ढग, गडद विचार, भीती या गोष्टींनी मी गोंधळ करीत नाही. मी चांगल्या आयुष्यासाठी योजना आखत आहे.